خلوت
باده بیار ساقیا که ز می وضو کنم – مست خدا شوم نخست پس بنماز رو کنم
فقط زمانیکه انسان عاشق است ، روح تلطیف شده پیدا می کند و میتواند زیبایی را درک نماید و خداوند عالم زیبایی محض است و ما اگر می خواهیم در محضر مقام آفرینش حاضر شویم ضروریت روح زیبا و تلطیف شده ای و داشته باشیم
و در این اثر انسان را در ان مقام پاک و زیبا به تصویر کشیده شده که خلوت من با اوست .
از عریان نگاهم به تو هرگز – سپیده چشم ز حیا بیرون ننمود
وای بر من مسکین اگرم – خلوت خلصه صبح را بدرم
اشاره به شایستگیهای انسان در وصالش در مقابل زیبایی محض در عالم حسن است .
اندازه:سانتی متر 70 * 95
تکنیک اثر : اکرلیک روی مقوا
تاریخ اجرا : 2005